Աստղ Կիրակոսյան
Ավագ դպրոց
9-1 դասարան
Նկարի աղբյուրը՝ cauldronsandcupcakes.files.wordpress.com
Երբեմն կարծես ոչնչանում է այն քաղցրուտթունը, ուրախությունը ու ներդաշնակությունը մեր մտքի: Կորում է այն վառ արևի լույսը, որը ինձ միշտ պարուրել և տաքացրել է մութ գիշերներում: Մեղմ քամին ու անձրևը միասին մի անսամբլ կազմած երգում են տխուր: Կամաց, բայց հստակ, զրնգում ականջներումս:
Երեկոյան կրկին տխրությունը պատեց ինձ: Պատուհանի առաջ նստաց՝ ինքս իմ ստեղծած լռության մեջ, թաց աչքերումս արտացոլվում էր լիալուսինը: Թախծոտ լռությունս իրականում բղավում էր: Նա նուրբ է շատ, բայց
խոցում է ավելի: Կորել է ուրախությունս, ասես անվերադարձ։ Հոգուս հույսը մարում է։ Գիշերային անձրևն այնքան աղմկոտ է, իսկ քամին միայն ծառերն է օրորում։ Կարծես ծառերի մեջ փնտրում է կորած
ուրախությունս։ Հույս չկա, չկա նաև ուրախություն ։
Հույսը թանկ բան է, երբեք մի կորցրեք։
Write a comment