Աստղ Կիրակոսյան
Ավագ դպրոց
9-1 դասարան
Մարդը իր կյանքի ընթացքում ձգտում է ավելիին, կլինի դա պաշտոն, գործ կամ բարձր աստիճան: Ասվում է, որ եթե մենք այդ պաշտոնը, աստիճանը կամ գործը գնենք արդյունքում կտեսնենք, որ մեզ դա պետք չէ և ոչինչ չի տա: Կան նաև մարդիկ ովքեր հաջողություն չունեն կյանքում, բայց որպես կերպար ուճեղ և շնորքով են: Պատմության մեջ կան այդպիսի ժողովուրդներ, որ իշխել են դրա շնորհիվ:
Ինքնուրույն են իշխանության մեջ են, բայց թեկուզ և ֆիզիկական ուժը կորցնի ժողովուրդը միևնույն է չի դադարի զարգանալ և պահպանել ամբողջ յուրահատկությունը, ավանդույթները, համն ու հոտը: Նմանատիպ ժողովուրդ ենք մենք հայերս: Նույնիսկ ամենադժվար պահից, վտանգից, մահից պախչում ենք՝ պատսպարվում Եկեղեցում, կամ Մատուռում: ԵՎ իսկապես կրոնը մեզ պահողն է նորորյա ճահճից: Մեր ժողովուրդը դարեր կանգուն մնաց միայն եկեղեցու և մեր հոգու մաքրության հաշվին: Իսկական հայի հոգին մաքուր է ինչպես ջուրը մեր սարերում: Հայի հոգին առեղծված է: Հին արյունն է մեր, որը ունի հին պատմություն: Հին ժողովրդներից մնաց միայն հայը: Գիտեք իմ կարծիքով եթե այսքան տարիներ, դարեր մեր ժողովուրդը անցել է թեկուզ երբեմն ընկել է, բայց ոտքի է կանգնել, ուրեմն չի դադարի երբեք քայլել:
Ոգեշնչվեցի Հովհաննես Թումանյանի «Հայի ոգին» ստեղծագործությունից:
Վերլուծություն-կարծիք:
Write a comment