Աստղ Կիրակոսյան
Ավագ դպրոց
9-1 դասարան
Ու գնալով կորում է քո պատմած հրաշքը, որը վերաբերում էր համ ինձ, համ քեզ: Շղթա էր… պինդ շղթա էր կապած վզիցս, որի շնորհիվ ոչ կարող էի պտտվել, շուրջս լոկ մեկ անգամ նայել, ոչ էլ կարող էի հանգիստ շնչել, պարզ ու արտաշնչել թեթև: Բայց ամեն անգամ նայում էի քեզ այնպես, կարծես վերջին հայացքս լիներ քեզ ուղղված: Ու վերջում վերջին հայացքս աշնան արևն էր: Ուզում էր վառ շողալ, բայց մի կերպ շողիկներ էր դուրս մղում: Արևը մեկ անգամ տեսնելով լուսնին՝ կարոտում էր նրան, բայց լուսինը հեռու էր ու հաճախ էլ չէր երևում: Ու հայացքը վերջինն էր միայն նրա պատճառով, որ արև ու լուսին չեն կարող իրար կողքի լինեն: Ահա և սրտիս գաղտնի լուրը այն մասին, թե ինչու եմ պաշտում երկնքի մի անկյունում գտնվող զարթին, որ ոչ իմն է, ոչ էլ հարազատ: Հեռու է ու քաղցր, աննման, բայց հեռու:
Write a comment