Աստղ Կիրակոսյան
Ավագ դպրոց
10-1
Իմ կյանքի ժամերում տխրությունն է դոփում, և դեմքիս ժպիտը չի դադարում այրվել: Այրվում է, ցավում, բայց մեկ է, սիրում եմ ժպտալ: Ժպտում եմ ցավին, տխրությանը ու չկամին: Ցավը քիչ է ցավեցնում, տխրությունը ծածկվում է ջերմ ուրախությամբ, իսկ չկամը սկսում է ինձ ի պատասխան ժպտալ: Չկամի ժպիտը ոչ սառն է, ոչ էլ ցավագին, այրվող: Ու հոգիս թեթև է, քանի դեռ շարունակում եմ մարդկանց ժպիտները տեսնել: Հարմարվել ոչ թե կրակին, այլ կրակը ջրով հանգչեցնել:
Կրակը կրակին չի օգնի...
Իմ կյանքի ժամերում մարդկանց, որոնք նման են թրթուրների` ես վերածում եմ թիթեռների: Ու ուրիշին օգնելով` օգնում եմ ինքս ինձ, ինչպես ուսուցիչն է սովորելով սովորում ու ինչպես դաստիարակն է դաստիրակելով դաստիարակվում: Իմ կյանքի ժամերում տխրությունն այնքան շատ է, որ ինքս սև անկյուններում ուրախություն եմ ստեղծում:
Կյանքի ժամերում պետք չէ հարմարվել կրակին, պետք է կրակը ջրով հանգցնել:
Կրակը կրակին չի օգնի, կրակը կայրի ու կայրվի, բայց չի ժպտա...
Ոգեշնչման աղբյուրը` Վիլյամ Սարոյան «Քո կյանքի ժամերը»
Write a comment