Սևանում

Հավես էր Սևանում։ Ժամանակը շատ արագ գնաց։ Չհասցրինք էլ հաջող ասենք։ Բայց մեկ է հավես էր։ Մեր բախտը մի քիչ չբերեց (մեր ասելով ինկատի ունեմ՝ ինձ, Անտունին, Նորայրին և մեր նորեկ Անդրանիկին, որին շփոթվելով Տիգրան էի դիմում)։ Վրաններ էինք սարգել, որ գիշերը քնենք բայց քամին քանդեց, անձրևն էլ թրջեց այն մինջև ոսկոռները։ Ստիպված եղանք քնենք խոհանոցում (մի այլ վրանում, որտեղ լիքը ուտելիք կար)։ Խոհանոցում քնեց նաև Տիգրանը՝ նա էլ է նորեկ։ Նա միացավ մեզ քանի որ չեր կարողացել վրան սարգել։ Գիշերը ցուրտ էր, մենք սառած, գիշերը չքնելով քնից հելանք։ Անտունաը և Նորայրը չեին քնում, դուրս էին գնացել վրանից։ Տիգրանը փորձում էր քնել, բայց ես և Անդրանիկը այնքան էինք խոսում տարբեր թեմաներից, որ նա ուղակի հնարավորություն չուներ քնելու։ Մեզ մնացել էր մի գիշեր էլ սաղ մնանք։ Այդ գիշերը մնացինք աղջիկների և ուսուցիչների հետ մի տնակում։ Մեզ միացան նաև մնացած տղաները և մենք այդ տնակում քնեցինք մոտ 33 հոգով։ Կարևորը այն էր, որ այդ գիշեր մեր հետ բան չկատարվեց։ Ուշադրություն չդարձնոլվ այս բողոքներին մենք ժամանակը անցկացրեցինք հավեսով։ Խորոված սարգեցինք անձրևի տակ։ Ես տեսա մեծ արջ համաստեղությունը երկնքում, բայց մի պահ քանի որ ամպերը միշտ խանգառում էին այն տեսնել։ Կանչում էի ընկերներիս, որ ցույց տամ այն, բայց ամպերը հասնում էին երկինքը գրավելու։ Սևանում լուսինը հիասքանչ էր։ Տեսնում էի լուսինը ամպերի մեջ փայլելով և զարմանում քանի որ նա լույս չունի, բայց լույս է տալիս։ Սպիտակ լույս էր ընկել սևանին և դարձել էր մի աննկարագրելի տեսարան։ Լուսամուտից նայում էի կարծես լուսամուտի փոխարեն մի նկար լիներ։ Մի կարևոր բան էլ եմ մոռացել ասել, բա գնացել էինք ժայռ ճամբար բա մի ժայռ էլ չբարձրանաինք։ Բարձրունքի վրա ես Անդրանիկը և Գոհարը միասին մնացինք մի լանջի վրա։ Չեինք ցանկանում ավել բարձրանաալ քանի որ արդեն հավես էր այնտեղ։ Թեթև քամին հարվածում էր աչից, ձախից բայց մենք մեկ է քարերի վրա նստած նայում էինք շուրջ բոլորը։ Ինջնելուց մենք միացանք Վիկային և Նորայիրն։ Միասին նստեծինք մի մեծ քարի վրա և սկսեցինք միասին նայել շուրջ բոլորը։ Վերջում, երբ ժամանակը եկել էր մենք նստեցինք բոլորովս մի ավտբուս և ինչպես եկել էինք այդպես էլ գնացինք։