Թռիչք

Անապատ, ավազ, փոշի, անտանելի շոգ։ Մի խոսքով` միայն տհաճություն։  Նա երկար զբոսնում էր, փորձում իրեն ուտելիք ու ջուր գտնել, ապրելու համար ցանկացած բան։ Կողքով օձ անցավ։ Ահագին տարիքով կլիներ։ Եվ հավանաբար երկար ժամանակ ապրած կլիներ անապատում։ Փորձառու էր, քանի որ  հարմարված էր այդ պայմաններին, կարողանում էր գոյատևել այդ տհաճության, փուշու ու տապի մեջ։ Անցան օրեր, օդաչուն արդեն չէր կարողանում ոտքի կանգնել, նա ուժասպառ էր եղել, ամեն ինչ սև ու սպիտակ էր երևում նրա աչքի առջև, մինչև որ հեռվում սկսեց երևալ մի փոքրիկ ինքնաթիռ։ Դա նրա միակ հույսն էր։ Գնաց մոտիկ, փորձեց ծանոթանալ, ինքնաթիռը կոտրված էր, այն արդեն վարել էին և շատ անփույթ։ Այդ մի թռիչքը անհաջող էր և շատ էր վիրավորել ինքնաթիռին։ Օդաչուն որոշեց նորոգել այն, որպեսզի կարողանա կատարել երկարատև թռիչք և դուրս գալ անապատից։ Անցան ժամեր, այդ երկարատև աշխատանքից հետո կարծես թե այն պատրաստ էր։ Օդաչուն առանց հոգնածություն զգալու նստեց ինքնաթիռը և բարձրացավ օդ։ Ճանապարհի ընթացքում նա կապնվեց ինքնաթիռի հետ, և նրանց շատ հաճելի էր միասին օդում սավառնելը։ Ունեցան շատ պայծառ օրեր։ Դուրս եկան անապատից։ Թռչեցին սառը ու տաք հոսանքների, մառախուղի ու ծխի միջով։ Նրանք կանգնեցին մի հիասքանչ սարի վրա ու սկսեցին վայելել տեսարանը, նրանց հետ կային տարբեր տեսակի թռչուններ, նրանք շարժվում էին մի հոսանքով, իսկ օդաչուն իր ինքնաթիռի հետ շեղվել էր ճանապարհից, թռել մի տեղ, որտեղ չկար ոչ մի թռչուն, նրանք լսում էին լռությունը ու ստանում հեքիաթային հաճույք, համոզված լինելով, որ երբեք, ոչ ոք նման զգացողություն չի կարող ապրել։ Ափսոս, որ հնարավոր չէր ժամանակը կանգնեցնել և ընդմիշտ վայելել այդ պահերը։ Նրանք ստիպված վեր կացան և շարժվեցին առաջ։ Անցան անդունդներ ու բարձրունքներ, հասնելով ծովի ափին։ 

 Մոտենում էր գիշերը։ Ցուրտ ու վտանգավոր գիշերը։ Այդ սև ծովը, որի մեջ արտացոլվում էր պայծառ երկինքը, ահեղ ձայն էր հանում, որը կարծես ահ էր ներշնչում։ Ինքնաթիռը զգաց այդ վտանգը, սակայն լռեց, նրա տիրոջ հոգու անդորրը պահպանելու համար։ Օդաչուն պառկել էր ինքնաթիռի  թևին, ու նրանք նայում էին երկնքին ու աստղերին, սակայն տեսնում ուրիշ աշխարհ, ամեն մի աստղը մի հրաշալի, մեծ մոլորակ էր, որոնց վրա կար կյանք։ Կյանք, որտեղ ստին տեղ  չկար, որտեղ տիրում էր հարգանքը և հավասարակշռությունը։ Որտեղ փողը ընդհանրապես դեր չէր խաղում, որտեղ երկինքը միշտ լազուր էր, իսկ մարդիկ, երեխաների նման հավատում էին հրաշքներին, այնտեղ նրանք կարողանում էին իմանալ, թե ով է իրենց մասին մտածում քնելուց առաջ։ Եվ այդ մոլորակների վրա երջանկությունը ավելի շատ էր։ Նրանք տեսնում էին ուրիշ գալակտիկաներ, և այդ պահին ինքնաթիռը խոստացավ, որ մինչև տիեզերք բարձրանալու է օդաչուի հետ։ Նրանք շնչում էին սեր, լսում էին լռություն, զգում էին սառը խոնավությունը։ Եվ այդ մթության մեջ լուսինը լուսավորվում էր նրանց սրտերի ու զգացմունքների կապից առաջացած էներգիայով։ Ո՛չ, նրանք բառերով  չէին խոստովանում, որ իրենց մեջ եղած ձգողության անունը սեր է, ուղղակի զգում էին այն, բոլորից գաղտնի պահելով։ Նրանք շփվում էին առանց անգամ մի ծպտուն հանելու և զարմանում այն հոգիների վրա, որոնք ամբողջ օրը խոսալով, չեն կարողանում շփվել միմյանց հետ։ Ծովի ալիքները նրանց օրորոցային էին երգում, և նրանք այդպեսել քնեցին լացող ամպերի տակ։

Առավոտյան օդաչուն վստահելով իր փոքրիկին` նորից օդ բարձրացավ։ Ինքնաթիռը չհասցրեց զգուշացնել, որ վտանգավոր է այս մի թռիչքը։ Օդի մեջ ասաց օդաչուին, որ ինքն այլևս հուսալի չէ, և որ ամեն վայրկյան կարող է պայթել ու ամեն ինչ վերջացնել։ Նորմալ մարդիկ կդանդաղեցնեին թռիչքը ու քիչ-քիչ վայրէջք կկատարեին, որ իրենց կյանքին վտանգ չսպառնար, կամ էլ, եթե ընկնեին, ապրելու հնարավորություն լիներ։ Իսկ այս թրիչքը օդաչուին այնքան էր դուր գալիս, որ նա առանց գիտակցելու արագացնելով վեր էր բարձրանում, քանի որ այդ պահը այնքան տանկ էր իր համար, որ չէր կարողանում կանգ առնել։ Չլսելով ինքնաթիռին նա գեղեցիկ պտույտներով վեր բարձրացավ։ Ինքնաթիռը չդիմացավ, սկսեց վայր ընկնել, չկարողացավ իրեն հավաքել և կառավարել, իսկ օդաչուհի փորձերը, նորից վերանորոգելու ինքնաթիռը, ապարդյուն էին։ Նրանք սկսեցին ընկնել, ինքնաթիռը մեղադրում էր օդաչուհին, իսկ օդաչուն ինքնաթիռին։ Իսկ արդյունքը այն էր, որ նրանք երկուսով ընկնում էին։ Եվ երբ շատ փոքր տարածություն էր մնում ջարդ ու փշուր լինելուն, երբ նրանք շունչները պահած գիտակցում էին,որ մահը եկավ, նրանք բռնում են իրար և․․․

Ժամանակը կանգ է առնում։ Կարծես հնարավորություն է տալիս նրանց վերապրելու իրենց անհավանական օրերը, գեղեցիկ պահերը։ Հնարավորություն է տալիս գիտակցելու, թե արդյոք ինչ են ցանկանում նրանք, և հնարավորություն վերանորոգելու առաջացած խնդիրը․․․

Շարունակելի․․․