Աստղ Կիրակոսյան
Ավագ դպրոց
10-2
Աղջիկ էր՝ սիրուն, կարմիր զգեստ էր հագել: Ես գիտեմ նրան, ճանաչում եմ...
Ամեն գարուն օր հագնում, դուրս էր գալիս տանից: Աստիճաններ էր գլորում, պարեցնելով զգեստի փեշերը: Ձմեռ էր, բայց հաքին նույն կարմիր զգեստն էր: Ու նույն գարնանը մազերը գանգռեցնում էր, որպեսի գարնան քամին գանգուռները խաղացնի: Ձմեռ օրով քամին չկար, փաթիլներն էին սառել գանգուռների վրա: Կարմիր էր իր շորը և այտերը քանզի գարուն է ու բնությունը այնքան ուշադիր է, նաև քիթիկը սառած, փշաքաղվող եղանակից: Կարմիր էր օրը ու ջերմոցային վարդերը, որոնց ցրտից փրկելու համար սխմեցում էր կրցքին: Մի բան այն չէր: Զգեստը գարուն էր հուշում, բայց ձմեռն էր աղջկա գուխը շոյում: Ա՜խ ինչպես էին փայլում աչքերը: Լինել գարնան զգեստով ձմռանը ու չմրսել քանզի ձմռանը գարուն է հիշել... Տաք ձմեռ: Ինչու և ոչ...
Ով գարուն սիրել գիտի, կսիրի և ձմեռը:
Գարունը հասունաում է և կոչվում ձմեռ:
Այս միտքը մտապահելով, հավատա՛ դու չես մրսի ձմռանը:
Write a comment