Կյանքը ինձ դավաճանեց, իսկ ես ելա նրա դեմ

 Կյանքն ինձ միշտ էլ չի սիրել: Թվում էր, որ այն ուղղակի դավաճանում էր ինձ: Ես նրան հարգում էի: Բայց դա օգուտ չտվեց: Ամեն ինչ մի վայրկյանում քանդվեց: Չնայած բոլոր դժվարությունների, ես ստեղծեցի ինձ շրջապատող միջավայր և սկսեցի ապրել այդտեղ: Ցավոտ էր ու փշոտ: Ձեռքերս արյունոտվեցին, բայց ես չհանձնվեցի, անգամ քայլ ետ չդրեցի: Սարքեցի մի հիանալի քաղաք: Այդտեղ ապրելն ինձ ուղղակի հաճույք էր պատճառում: Գեղեցիկ ու հոգեհարազատ էր ինձ, բայց... երբ արյունոտ ձեռքերս իջեցրի հանգստանալու և գոնե մի ակնթարթ վայելելու այդ ամենը, կյանքն իր ուժերը ներդրեց և մի հսկա փոթորկով քանդեց սարքածս: Հիմա դրանից մնացել է միայն քանդված շենքերի քարեր: Շատ զայրացա: Ասես չարությունը կաթում էր աչքերիցս: Հա, ամեն ինչ փլվեց և ասես քո ապրածը արդեն չի գոհացնի ոչ դիմացինին և ոչ էլ սեփական անձիդ: 

 Ժամանակը ասես զնգում է ականջներումս: Ես զգում եմ` ոնց է քամու հետ բերված փոշին ու կեղտը խփվում դեմքիս: Ես կանգնած եմ փլված քաղաքում, ու ասես քամու հետ դեպի ինձ է մղվում կյանքը, զայրացած, քանի որ ես իր կամքին հակառակ եմ գնում: Զգում եմ` ինչպես է նա իր ամբողջ ուժերը գործի դրել իմ դեմ: Իր պահվածքից ես այնքան զայրացած եմ, որ անգամ պատրաստ եմ մեռնել, միայն թե չենթարկվեմ նման անարդար կամքին:

Ժամանակը կաթում էր վերևից անձրևի տեսքով և գնալով արագանում էր: Վարար անձրև սկսվեց, և ես սարսափահար նայում էի ամեն մի թանկարժեք կաթիլին, որոնցից յուրաքանչյուրը իմ կյանքից մեկ վայրկյան էր: Քամին ավելի էր ուժեղանում: Կյանքն էր սուլալով մոտենում: Քամուց ոտքերս թուլանում էր, և ես ընկա: Ես թրջված էի, իսկ արև չկար տաքանալու համար, փոխարենը սառը քամի էր: Ես չոքեցի քարե բեկորների վրա: Ես սկսեցի հիասթափությունից լաց լինել, չէ` ոռնալ: Ամբողջ ուժով գոռում էի անարդարության վրա: Կյանքի սարսափ դեմքը սողունի պես մոտենում էր, և ես հազիվ տեսա դրան մշուշի վեջում: Զայրույթը պատեց աչքերս: Արցունքներս հօդս ցնդեցին: Կատաղած էի: Նա սլացավ իմ վրա: Զայրույթից ձեռքերով սեղմեցի մազերս ու չարության գոռոց արձակեցի: Գոռոցը սլացավ երկինքի ամենամութ կողմերը և կորավ սև ամպերի մեջ: Կատաղությունն ինձ ուժ տվեց, և ես կանգնեցի ասես վերալիցքավորված: Այն արդեն բավականին մոտ էր: Մազերս ձգեցի դեպի ներքև և նորից գոռացի դեպի կյանքը: Այն դեռ գալիս էր: Գլուխս ուժեղ ցավում էր, թողեցի մազերս ու սեղմեցի գլուխս: Գոռացի կրկին: Լարված ձեռքերս հպվում էին թաց մազերիս, իսկ շորերս թրջվել էին և ծանրացել, բայց տպավորություն կար, որ դա ինձ ուժ էր տալիս: Ես ճանկռեցի երեսս այնպես, որ այդտեղից սկսեց արյուն հոսել: Կյանքի չար ուժերը հասան ավելի մոտիկ: Դրանք հանեցին մի անտանելի ձայն, որն ուղղակի խլացրեց ինձ: Ես ուժեղ սեղմեցի ականջներս, ասես հույս ունեի փրկվելու այդ ձայնից: Կարմիր աչքերով նայեցի գետնին, գլուխս հետևեց աչքերիս և ասես կախվեց ներքև: Ես հավաքվեցի ու մի վերջին անգամ գոռացի ամբողջ ուժով, բայց նա արդեն շատ մոտ էր: Աղաղակս խլացրեց շուրջբոլորս: Ես նայեցի նրա աչքերի մեջ արհամարհական ու անհարգալի աչքերով: Աղաղակիցս աչքերը մեծացրեց, իսկ ճակատը` ճաքեց: Անարդարության հոտ էր գալիս: Խփվեց ինձ ու ասես միջովս ծանր անցավ: Ես կռացել էի, որ դիմադրեի, բայց ուժն այնքան մեծ էր, որ ոտքս մի քայլ ետ դրեցի դիմադրելու համար: Մնացի տեղում կանգնած, բայց հոսքը ասես չէր ուզում վերջանար: Այն սկսեց քրքրել ինձ և իմ մարմինը: Մաշկս քերծվում էր, շորերս` պատռվում: Քերծվածքները գնալով մեծանում էին և դառնում հսկա վերքեր: Կտոր առ կտոր պոկվում էր վրայիցս: Հոսքը գնալով թուլացավ ու սկսեց դանդաղել: Ժամանակիս կաթիլները սկսեցին քիչ թափվել և, ապա վերջացան: Մշուշը ցրվեց, իսկ սև ամպերը հեռացան: Արևը փոքր- ինչ սկսեց երևալ: Ես քրքրված մարմնով չկարողացա ոտքի վրա մնալ և ընկա քանդված բեկորների վրա: Արյունս քսվեց դրանց ու սողաց դեպի խորքերը: Արևը կպավ աչքերիս, ու ես ժպտալով փակեցի աչքերս...