Դավիթ Ստեփանյան
Ավագ դպրոց
10րդ դասարան
Ես գալիս եմ արագացնելով իմ քայլքը, ապա վազում: Վազում եմ արագանալով մինջև վերջին շունչ որ հասնեմ... Հասնեմ ու տեսնեմ, որ դեռ շատ կա վազելու: Մտահոգ, անհանգիստ ես հուսհատ վազում եմ, բայց և մտածելով, որ չեմ հասնի, հաճախ դանդաղում և մտածելով քայլում, ապա կրկին շարունակում վազել: Տեսնում եմ դիմացս մի մութ ծանապարհ, որ վերջը չի երեևում, զգում եմ, դեռ կա վազելու և վազելու: Ապա շատ պատահական ճղվում է դիմացիս նկարը, որը թվացյալ ճանապարհ էր... Դու ընկնում ես, ուշաթափվում: Կամացորեն բացելով աջքերդ տեսնում ես լույսը և նոր իսկական ճանապարհը: Վազում ես նորով և հասկանում, որ այդ սուտ ճանապարհից ունես վազելու փորց, և դրանով դու ավելի հզոր ես վազում իսկականը:
Write a comment