Արխիվ գիտակցությանս մեջ

     Թեկուզ մինջև արյան վերջին  կաթիլը քամվի իմ սեր կոչվող էյությունն ու փոշու պես, խալուց մարմնիս վրայից թափ տան զգացողություններս ու զգացմոնքներս, միևնույն է քրոջս անունը խորը գտակցությանս մեջ արխիվ է մնալու:   Երբևիցէ ցույց չեմ տվել սերս իր հանդեպ, եղել եմ խիստ, ուշադիր ամեն մանր-մունր սխալին: Ամեն անգամ երբ բարկանում, կամ նեղանում էի նրանից ավելի ու ավելի էի սկսում սիրել:  Որքան էի պաշտում մեր մանկությունը:  Մեր գանգուռ երկար մազերը ու աչքերը, որոնց մեծության մեջ արևներ էին տեղավորվում:  Իմմ ամբողջ անհանգստությունը հենց նրա մեծ սրտում էր: Չգիտեմ երևի անհանգստությունս իմ անսահման սիրո սահմանն էր: Ու գլորվում են   բոլոր-բոլորը, քույրս չի քայլի եթե ես նստած մնամ: Խենթերի խենթին, սիրուներից սիրունին, մեղրից էլ քաղցրին սիրում եմ վերջին սիրո, վերջին անսահման կաթիլով: