Բաներ կան, լինում են, խեղդում են...

 

 

Աստղ Կիրակոսյան 

Ավագ դպրոց 

10-2

        Ո՛չ առաջին օրն էր, ո՛չ էլ վերջին: Որքա՜ն մեծ ցավ կար ներսում:  Ատամներս ամուր սխմելուն պես մարմինս փշաքաղվեց:  Շունչս պահեցի, փոխարենը մտքերս օդ դարձան: Ճիշտ կլինի մտածել, որ, եթե ես երկար մթքերովս շնչէի կխեղդվեի: Կխեղդվե՜ի, կխեղդվեի...  Խեղդվում եմ: Խեղդվու եմ ամեն մտքի ծայրին նստած մարդու ձեռքերով: Որովհետև ամենքը չէ սովոր բարին ապրել:  

     Կարելի է մտածել կյանքի ճամփեքին ձյուն է գալսի, ամեն քայլի հետքը մնում է: ԵՎ ստորություն կթվա դրանց ուշադրություն չդարձնելը: Թեկուզ ծուռ հետքն ունի իր ուղիղ խորհուրդն ու իմաստը:

    Գլուխս պտտվեց: Էլի օդը շատ է թվում, ինչպես մտքերն, որ օդից թանկ են: ԵՎ ամեն բան տանը տեղավորը դժվար է, բաներ կան, որոնք տեղ չունեն դարակներում: 

Write a comment

Comments: 0