Աստղ Կիրկոսյան
Ավագ դպրոց
10-2
Եթե արթնանաս խոսրը քնից ու ինձ չտեսնես իմացի՛ր, ուշացել ես: Փառավորում եմ քո քնած միտքը, որ իմ ոտքերը շարժեց առաջ: Անգին իմ, անգին իմ դու անգին էիր: ԵՎ ոչ մի շռայլ ու ճռճռան բառ չի նկարագրի վաղեմությունում փակված քո կերպարին: Խորապես հույզերիս ու <<երթ>> կողմնորոշող գիտակցությանս մեջ դու ընկար, գլորվեցիր հեռու: ԵՎ դա չի նշանակում, որ մոռացության եմ մատնում անունդ, ո´չ պարզապես անրդար է լռելը: Լռելը գոռալով, լռելը մտածելով, պահել ու փայփայելով: Այժմ կողմնորոշոիմը քո սխալ է, քանզի ժամանակը ետ չես կարող տալ, ինչքան էլ ձեռքիդ ժամացույցը ետ լարես: <<Լավ է ուշ քան երբեք>> ես այդպես չեմ կարծում:
Եթե անձրևից հետո արև կնայի, քեզ համար իմ աչքերում ժպիտներ չեն վառվի: Երկար էր անձրևել...:
Write a comment